සරසවිය

සරසවි බිමෙහි පා සටහන්
දොඩමලු වූ සියක් වදන්
අප හද තුල සිසාරා යයි
පැතුම් පොදි බැඳන්

හන්තානේ කඳු ගැටපෙල
නුවර වැවේ නිසසල දිය
අතීත නටඹුන් අතරට
පාවෙලා ගිහින්

දළදා සමිදුන් අභියස
කෙලෙස් මිදුන සැන්දෑවක
පහන් සිතින් මල් පුදන්න
අවසරයි ඉතින්

පියාණෙනි

සියපතක්මය නුඹ
දසත සුවඳ පැතිරෙන
පුර හඳමය මට
ගණ අදුර දුරලන
ඔබෙන් උගත දෑ අතරින්
අවංක සිතුවිලි,යහපත් චේතනා
නිබඳවම රැව් නැගේ
හිරු නැගෙන හැම පැයේ

සෙවනැල්ලක් සේ
මා ළඟින් සිටය නුඹ
පාරවා මා හද
කිමද අද ලෙඩ ඇඳේ?
මා හට නුඹ අවැසි මොහොතක
ඔබෙන් තොර ලොවක් ගැන
නොසිතමි කිසිදාක

සකල ලෝකයා වෙතම
ඔබ කළ ඵ් මෙහෙවර
ඉදිරියටම ගෙනයමි මම
වෛද්‍යවරියක ලෙසින්
කුසල් දම් පුරමින්ම
ඔබෙ නමින් හැමදිනම

දයාබර පියාණෙනි ඔබෙ
කරුනාව මෛත්‍රිය
මුසු වදන් ඇසීමට
නිදුක් නිරෝගී සුවය ලබනු මැන

2009 වසරේදී ලියන ලදී

ගෙවිලිය

අරුණලු නැගෙනා හිමිදිරියේ
සවනට ඇසෙනා ගී රාවේ
කඳුකරයේ මිටියාවත දෙසිනුයි -
        පවනට මුසුවන්නේ

♫ කිරිකැටි බිළිඳුන් නැළැවෙන්නේ
ගෙවිලිය වෙසෙන පැලේ .....

පුතු ඉපදුන මේ රන්වන් පොළවෙහි
යසස දැනෙයි ඒ ගී රාවේ
කඳුකරයේ ගම්මානෙ ම නිදහස -
        ඵ් ගී පදවල මුසුවන්නේ

♫ කිරිකැටි බිළිඳුන් නැළැවෙන්නේ
ගෙවිලිය වෙසෙන පැලේ .....

සිඳාඳියේ ලඳුනගෙ තොල් සායම්
පොද වැස්සට සේදී යන්නේ
දහදිය සුවඳින් මිහිකත සනහන -
        කිරුළයි ඇය මේ මිහිමඩලේ

♫ කිරිකැටි බිළිඳුන් නැළැවෙන්නේ
ගෙවිලිය වෙසෙන පැලේ .....

ප්‍රථම ප්‍රේමය

හිරු ද සැඟවී - සඳු ද සැඟවී
නැවුම් පැතුමන් සැඟවිලා
මුහුද නිසල ය - අහස අඳුරු ය
ඔබේ පැතුමන් බොඳවෙලා

සිතේ පිබිදී - හදෙහි මේරූ
ප්‍රථම ප්‍රේමය ගොළුවෙලා
ඔබේ පැතුමන් - පුබුදුවන්නට
නැත වරම් මට හිමිවෙලා

නෙතින් කඳුලැල් - සෝ සුසුම් රැල්
පාවි යන්නට ඉඩහලා
පිපුණු කැකුළක - සුවඳ විහිදන
තාරකාවකි ඔබෙ සිනා

හද රුවාගෙන - නෙත් අයාගෙන
නොම බලාහිනු මා දිහා
පසක් වුනි ඔබෙ - ප්‍රථම ප්‍රේමය
උපන් ගෙයිදි ම මියැදුනා

ඇල්ල පාමුල

ගලා හැලෙන දිය ඇල්ලක - බුරා නැගෙන පෙණ පිඬු හඬ
අතීතයේ වේදනාව - මෙනෙහි කරනවා
ලතාවකට ගලා බසින - සුදුමීදුම් සළු අතරෙහි
ඔබේ වතකමළ මගෙ මතකයට නැගෙනවා

ගල්කුළු අතරින් දිවයන - නිල්වන් දියරැළි මතුපිට
අනාගතයෙ මං සලකුණු - ලියා තිබෙනවා
ඈතින් ඈතට දිවයන - නිල්වන් දියදහර තුලින්
මතු දිනයක යලි හමුවන නිමිති පෙනෙනවා

දොළ පාමුල නිසලය ඔබ - නෙතට පෙනෙනවා
සුන්දර මතකයන් බිඳක් - සිතට දැනෙනවා
විඩාබරවූ ඔබේ දෑස - මදෙස බලනවා
අතීතයේ මිහිරියාව - තුරුලට ඵනවා

පැලේ තනිය

හිරු බැස යන සැන්දෑවක
සිහිල් සුළං රැළි අතරින්
මා හද කුටියට වැඩියේ
කිම ද සොඳුරියේ //

ගන අඳුරේ රෑ යාමේ
අඳුර පලා නුඹ හඬනා
හඬ මා හද සසල කලේ
කිම ද සොඳුරියේ //

පහල වෙලත් පුරන් වෙලා
වල් බිහි වී ඇත හේනේ ය
මම තනිවම කාන්සියෙන්
බලා සිටින්නේ //

නිල් ගොයමත් කිරි වැදිලා
රන් අස්වනු නෙලන දාට
ටිකිරි හිනා හඬ සමඟින්
වඩිනු සොඳුරියේ //
මා වෙත වඩිනු සොඳුරියේ...

පෑන අවදි විය

දුවපැන යන සමනළ වියෙ
ගුවන්විදුලි සින්දුවකට
තාලයකට පාද තබන
පුංචි දෝණි දුටුවිට ඔබ
පන්තියකට අරන් ගියා
නැටුම් ශිල්පෙ හදාරන්න

කාලිංග ඔබේවංශ මා ගුරු පියාණනි
අද වනවිට ඔබ අප හැර ගොස්ය

ගැටබෙරයේ තම්මැට්ටමෙ
තාලයටම නැටුම් නටන
අංග චලන හොඳින් පෙනෙන
උදේනි නම් ඵකම නමින්
සිසුවියන්ම දෙදෙනෙකි ඵහි
පුදුමයක්ම නොවේද ඵය

කාලය ක්‍රමයෙන් ගතවිය
විභාග භීතිකා මතින්
නැටුම මගේ අවසන් විය
ලොවෙන් ඵකෙක් ඵක් දෙයකට
සමත් වෙතැයි කියන ලෙසට
වෛද්‍යවරියක ම ලෙසින්

සමාජ හා සංස්කෘතියෙ
පරිහානිය දකින විටදිය
පාසල් යන දරුවන්ටත්
යොවුන් වියේ ඔබ සැමටත්
බුද්ධිමත්වු ඔබ කාටත්
පෑන අවදි කරනු පිනිස
ඇරඹුනි මේ මං මාවත