සරසවිය

සරසවි බිමෙහි පා සටහන්
දොඩමලු වූ සියක් වදන්
අප හද තුල සිසාරා යයි
පැතුම් පොදි බැඳන්

හන්තානේ කඳු ගැටපෙල
නුවර වැවේ නිසසල දිය
අතීත නටඹුන් අතරට
පාවෙලා ගිහින්

දළදා සමිදුන් අභියස
කෙලෙස් මිදුන සැන්දෑවක
පහන් සිතින් මල් පුදන්න
අවසරයි ඉතින්

පියාණෙනි

සියපතක්මය නුඹ
දසත සුවඳ පැතිරෙන
පුර හඳමය මට
ගණ අදුර දුරලන
ඔබෙන් උගත දෑ අතරින්
අවංක සිතුවිලි,යහපත් චේතනා
නිබඳවම රැව් නැගේ
හිරු නැගෙන හැම පැයේ

සෙවනැල්ලක් සේ
මා ළඟින් සිටය නුඹ
පාරවා මා හද
කිමද අද ලෙඩ ඇඳේ?
මා හට නුඹ අවැසි මොහොතක
ඔබෙන් තොර ලොවක් ගැන
නොසිතමි කිසිදාක

සකල ලෝකයා වෙතම
ඔබ කළ ඵ් මෙහෙවර
ඉදිරියටම ගෙනයමි මම
වෛද්‍යවරියක ලෙසින්
කුසල් දම් පුරමින්ම
ඔබෙ නමින් හැමදිනම

දයාබර පියාණෙනි ඔබෙ
කරුනාව මෛත්‍රිය
මුසු වදන් ඇසීමට
නිදුක් නිරෝගී සුවය ලබනු මැන

2009 වසරේදී ලියන ලදී

ගෙවිලිය

අරුණලු නැගෙනා හිමිදිරියේ
සවනට ඇසෙනා ගී රාවේ
කඳුකරයේ මිටියාවත දෙසිනුයි -
        පවනට මුසුවන්නේ

♫ කිරිකැටි බිළිඳුන් නැළැවෙන්නේ
ගෙවිලිය වෙසෙන පැලේ .....

පුතු ඉපදුන මේ රන්වන් පොළවෙහි
යසස දැනෙයි ඒ ගී රාවේ
කඳුකරයේ ගම්මානෙ ම නිදහස -
        ඵ් ගී පදවල මුසුවන්නේ

♫ කිරිකැටි බිළිඳුන් නැළැවෙන්නේ
ගෙවිලිය වෙසෙන පැලේ .....

සිඳාඳියේ ලඳුනගෙ තොල් සායම්
පොද වැස්සට සේදී යන්නේ
දහදිය සුවඳින් මිහිකත සනහන -
        කිරුළයි ඇය මේ මිහිමඩලේ

♫ කිරිකැටි බිළිඳුන් නැළැවෙන්නේ
ගෙවිලිය වෙසෙන පැලේ .....

ප්‍රථම ප්‍රේමය

හිරු ද සැඟවී - සඳු ද සැඟවී
නැවුම් පැතුමන් සැඟවිලා
මුහුද නිසල ය - අහස අඳුරු ය
ඔබේ පැතුමන් බොඳවෙලා

සිතේ පිබිදී - හදෙහි මේරූ
ප්‍රථම ප්‍රේමය ගොළුවෙලා
ඔබේ පැතුමන් - පුබුදුවන්නට
නැත වරම් මට හිමිවෙලා

නෙතින් කඳුලැල් - සෝ සුසුම් රැල්
පාවි යන්නට ඉඩහලා
පිපුණු කැකුළක - සුවඳ විහිදන
තාරකාවකි ඔබෙ සිනා

හද රුවාගෙන - නෙත් අයාගෙන
නොම බලාහිනු මා දිහා
පසක් වුනි ඔබෙ - ප්‍රථම ප්‍රේමය
උපන් ගෙයිදි ම මියැදුනා

ඇල්ල පාමුල

ගලා හැලෙන දිය ඇල්ලක - බුරා නැගෙන පෙණ පිඬු හඬ
අතීතයේ වේදනාව - මෙනෙහි කරනවා
ලතාවකට ගලා බසින - සුදුමීදුම් සළු අතරෙහි
ඔබේ වතකමළ මගෙ මතකයට නැගෙනවා

ගල්කුළු අතරින් දිවයන - නිල්වන් දියරැළි මතුපිට
අනාගතයෙ මං සලකුණු - ලියා තිබෙනවා
ඈතින් ඈතට දිවයන - නිල්වන් දියදහර තුලින්
මතු දිනයක යලි හමුවන නිමිති පෙනෙනවා

දොළ පාමුල නිසලය ඔබ - නෙතට පෙනෙනවා
සුන්දර මතකයන් බිඳක් - සිතට දැනෙනවා
විඩාබරවූ ඔබේ දෑස - මදෙස බලනවා
අතීතයේ මිහිරියාව - තුරුලට ඵනවා

පැලේ තනිය

හිරු බැස යන සැන්දෑවක
සිහිල් සුළං රැළි අතරින්
මා හද කුටියට වැඩියේ
කිම ද සොඳුරියේ //

ගන අඳුරේ රෑ යාමේ
අඳුර පලා නුඹ හඬනා
හඬ මා හද සසල කලේ
කිම ද සොඳුරියේ //

පහල වෙලත් පුරන් වෙලා
වල් බිහි වී ඇත හේනේ ය
මම තනිවම කාන්සියෙන්
බලා සිටින්නේ //

නිල් ගොයමත් කිරි වැදිලා
රන් අස්වනු නෙලන දාට
ටිකිරි හිනා හඬ සමඟින්
වඩිනු සොඳුරියේ //
මා වෙත වඩිනු සොඳුරියේ...

පෑන අවදි විය

දුවපැන යන සමනළ වියෙ
ගුවන්විදුලි සින්දුවකට
තාලයකට පාද තබන
පුංචි දෝණි දුටුවිට ඔබ
පන්තියකට අරන් ගියා
නැටුම් ශිල්පෙ හදාරන්න

කාලිංග ඔබේවංශ මා ගුරු පියාණනි
අද වනවිට ඔබ අප හැර ගොස්ය

ගැටබෙරයේ තම්මැට්ටමෙ
තාලයටම නැටුම් නටන
අංග චලන හොඳින් පෙනෙන
උදේනි නම් ඵකම නමින්
සිසුවියන්ම දෙදෙනෙකි ඵහි
පුදුමයක්ම නොවේද ඵය

කාලය ක්‍රමයෙන් ගතවිය
විභාග භීතිකා මතින්
නැටුම මගේ අවසන් විය
ලොවෙන් ඵකෙක් ඵක් දෙයකට
සමත් වෙතැයි කියන ලෙසට
වෛද්‍යවරියක ම ලෙසින්

සමාජ හා සංස්කෘතියෙ
පරිහානිය දකින විටදිය
පාසල් යන දරුවන්ටත්
යොවුන් වියේ ඔබ සැමටත්
බුද්ධිමත්වු ඔබ කාටත්
පෑන අවදි කරනු පිනිස
ඇරඹුනි මේ මං මාවත

මගේ පාසල් විය

පස්වැන්නේ ශිෂ්‍යත්වය
සමත්වෙලා ප්‍රතිඵලවිත්
ගෙදර ඇවිත් කිව්වට පසු
තාත්ත මා කරේ තියන්
ගේ වටෙ රවුමක් ඇවිද්ද

මිලාගිරිය මව් තුරැලෙහි
වේදිකාවෙ සැරිසරන්න
යම් පමණින් ඉඩක් ලැබුනි
මිතුරිය දීපානි සමග
ඇය අද ඇත ලෝතලයෙහි
මිනිසුන් හට පෙනුම දෙන්න
අක්ෂි ශල්‍ය වෛද්‍ය ලෙස

ඵක් දිනයක මුහුදු රළට
විශාල තල්මසෙක් ඇවිත්
ආරංචියි හැම තැනකම
යාලුවො ටික දෙනෙක් සමග
පාසල් බස් රථයෙන් බැස
ගියා මාත් ඵය බලන්න
අද වනවිට මගෙ මතකය
යෝධ ගලක් පමණකි ඵය

ගෙදර යන්න ප්‍රමාද වී
ගෙදර අයත් කලබල වී
අම්මා ඇතුළු ගෙදර සැවොම
කඳුළු සලයි මම යනවිට

අඬන්නෙ ඇයි මේ අහන්න
ජීවිතයෙම කවදාවත්
තල්මසෙක් ව දැක තිබේ ද?
මෙතන ඉන්න ඔබ කවුරුත්
මෙන්න මෙහෙම ඌගේ හැටි
විස්තර විය හොඳ හැටියට
නාට්‍යයක විලාසයෙන්
රඟ දැක්විණි අපූරුවට

කඳුළු මතින් සිනා සිසී
අම්මා දුන් ඔවදන මට
ආයෙත් නම් කිසිම දිනක
අවසර නැති ගමනක් නම්
එපා යන්න මගේ දුවේ

කීකරු දියණියකි ය මම
මගේ මවුනි මා අද තෙක්

පෙර පාසැල් විය

අවුරුදු හතරක් වනවිට
අකුරු ශිල්ප හදාරන්න
ගේ ළඟ ඇති පාසලකට
අම්ම මාව රැගෙන ගියා

අනෙක් ළමයි කාර් එකෙන්
පෙර පාසල් එනව දැකල
මටත් එහෙම ඕනෙ කියල
ගෙදර ඇවිත් හොඳට ඇඬුව

අක්කල මට හිනාවුනා
මගේ තවත් හිත රිදුනා
මෙච්චර ළග පාසලකට
මොන කාර්ද පුංචි දුවේ
මගේ අම්ම මා ඇමතුව

ඊළඟ දවසත් ආවා
කරන්නම්කො හොඳම වැඩක්
රමනි ටීචර් ළඟට ගිහින්
හොඳ හැටියට කඳුළු හෙලුව
රමනි ටීචර් දුචල ගිහින්
සෙල්ලම් කාරයක් ගෙනත්
පුංචි මගේ අතේ තැබුව
ඒක අරන් පොලොවෙ ගහල
ටීචගෙ කුස්සියට දුවල
ටිචගෙ අම්මා ඵක්කල
කොස් ගෙඩියක මදුලු කැපුව

අනේ මගේ පුංචි කෙල්ලෙ
ඔයා අනාගතේ දිනක
හොද බිරිඳක් වෙනවාමයි
රමනි ටීචර් කියනු ඇහුන

පුංචි අතේ කොහොල්ලැ ටික
පොල්තෙල් ගා සෝදාලා
රමනි ටීචර් මාව වඩා
මගේ නළල සිප ගත්තා
ඊට පස්සෙ දවසෙ සිටන්
හැමදාමත් කුස්සියෙමයි
ටීචර්ටත් හරිම දුකයි

පෙර පාසල් හැරයාමේට
කාලය දැන් ළඟට ඇවිත්
රමනි ටීචර් 'අ' කිව්වම
'අ'ම්'මා--අම්මා
'තා'ත්'තා--තාත්තා
කොහොමද මේ පුංචි කෙල්ල
කුස්සියෙ සිට මේව දන්නෙ
නිම්හිම් නැති සතුටු සිතින්
ටිචර් මාව බදා ගත්ත

බාලාංශෙ ඉගෙනුම මගෙ
ධනාත්මක චින්තනයට
ගෙනගිය මගෙ ගුරුතුමියට
උපහාරෙකි මේ නිසදැස

අපගේ පෞද්ගලික අපේක්ෂා හා ප්‍රාර්ථනා නැමැති දර්ශනය අසලදී ලොව පවතින විට එය ප්‍රසංශා මුඛයෙන් කතා කරන, විමසන හා තීරණය කරනා විට අප කලාවෙහි හා විද්‍යාවෙහි යථාර්ථය තුලට ඇතුල් වෙයි.
                                                                                       - ඇල්බට් අයින්ස්ටයින් -

මා භෞතික විද්‍යාඥයකු නොවූයේ නම් මා නිසැකවම සංගීතඥයකු වන්නට තිබිණි. මම නිරතුරුවම සංගීතය පිළිබඳ සිතුවෙමි. මා සිහින දුටුවේ සංගීතය තුළ යත. මම මගේ ජීවිතය සංගීතය ඇසුරින් දකිමි. ජීවිතයේ උපරිම ආශ්වාදය මා ලබනුයේ සංගීතයෙනි.   
                                                                         - ඇල්බට් අයින්ස්ටයින් -

සියලු ආගම්, කලාවන් හා විද්‍යාවන් යනු එකම ගසක ශාඛාවන් ය.මේ සියලු ප්‍රාර්ථනාවන් සරල භෞතික පැවැත්මත් තුලින් ඔසවා පුද්ගල නිදහස දෙසට යොමුකර උතුම් බවට පත් වන්නා වූ මිනිස් ජීවිතය දෙසට ගමන් කරවයි.
                        - ඇල්බට් අයින්ස්ටයින් -